O TWORZENIU PROGRAMU NA SIATCE GEOMETRYCZNEJ LUB PAPIEROWYCH SIATKACH
fragment pochodzi z publikacji „ Przygotowanie do programowania. Gry logiczne i ćwiczenia unplugged”
Gdy dzieci będą potrafiły posługiwać się strzałkami oraz poruszać po dużej planszy powinniśmy przejść do zadań na siatkach geometrycznych.
Podczas wprowadzania ćwiczeń w tworzeniu programu powinniśmy kierować się zasadą stopniowania trudności. Nie dla wszystkich układanie strzałek tylko pod kontrolą wzroku jest łatwe. Zwłaszcza, jeśli mamy do czynienia z małymi dziećmi oraz z tymi, które dopiero rozpoczynają swoją przygodę z przygotowaniem do programowania.
Stopniowanie trudności:
1. Poruszanie klockiem po planszy i jednoczesne układanie programu ze strzałek lub Darów Froebla, w zależności od przyjętej zasady. Jedno dziecko porusza się pionkiem i dyktuje polecenia np. „do przodu, do przodu, w lewo itd.”, a drugie na podstawie poleceń układa program. Następnie po ułożeniu całego programu pionek wraca na pole początkowe. Osoba układająca program odczytuje go, a druga ponownie porusza się po planszy, sprawdzając tym samym poprawność jego ułożenia.
2. Układanie trasy ze sznurówki i na jej podstawie tworzenie programu. Pierwszym krokiem jest ułożenie trasy ze sznurówki z Daru 1.2, którą musi przebyć nasz pionek ustawiony na polu początkowym. Następnie, na podstawie ułożonej drogi dzieci tworzą program. Dopiero po jego ułożeniu poruszamy się pionkiem. Jedno dziecko odczytuje program, a drugie przesuwa naszego pionka po planszy, sprawdzając tym samym poprawność jego ułożenia.
3. Wodzenie palcem lub wzrokiem po planszy i tworzenie programu przez jedno dziecko. Dziecko samodzielnie układa program, następnie porusza się pionkiem, sprawdzając tym samym poprawność jego zapisu. Samodzielne tworzenie programu jest etapem do którego dążymy, jednakże angażuje w ćwiczenie małą liczbę osób, dlatego warto wykorzystywać go w pracy indywidualnej np. w kącikach zabawowo-zadaniowych.
4. Docelowo chcemy, aby dzieci osiągnęły taki poziom układania programu, żeby mogły tworzyć go bez poruszania pionka. Nasz pionek powinniśmy przesuwać dopiero po ułożeniu całego programu. Jest to umiejętność, która początkowo sprawia problemy nawet mniej wprawionym dorosłym dopiero zaczynającym tego rodzaju zadania. Jednakże, po odpowiednich ćwiczeniach przeprowadzonych wielokrotnie najpierw na planszach o małej liczbie pól, a następnie na większych, zarówno nauczyciel jak i dzieci dochodzą do wprawy, pomagając sobie np. przesuwając palcem po planszy. Plusem tych ćwiczeń jest to, że nauczyciel uczy się wraz z dziećmi. Rozpoczynając przygodę z programowaniem rozwija się razem z nimi, obserwując postępy.
Edit: Dziękujemy naszym czytelnikom za czujność! Usunęliśmy z posta poprzednie zdjęcia, gdyż zawierały błąd, który mógł wprowadzać nieporozumienia. Poniżej prezentujemy właściwe zdjęcia.
Edit: Dziękujemy naszym czytelnikom za czujność! Usunęliśmy z posta poprzednie zdjęcia, gdyż zawierały błąd, który mógł wprowadzać nieporozumienia. Poniżej prezentujemy właściwe zdjęcia.
Przykład planszy z zaznaczonym miejscem „startu” i „mety” oraz trasą, którą przeszedł pionek (niebieskie patyczki). Poniżej planszy program ułożony ze strzałek z uwzględnieniem obrotów, czytamy: „start, naprzód, naprzód, naprzód, naprzód, naprzód, naprzód, obrót w lewo, naprzód, naprzód, naprzód, naprzód, naprzód, obrót w prawo, naprzód, stop”. W tym wypadku pionek znajduje się na polu startowym oznaczonym zielonym klockiem. W związku z tym, iż w programie pojawiają się obroty korzystamy z pionka z oczami. Początkowo jest on ustawiony przodem w prawą stronę (patrzy w prawo).
Dobrej zabawy w grudniu!
Jeśli chcesz rozpocząć przygodę z programowaniem i otrzymać zadania, dołącz do nas!
Brak komentarzy
Prześlij komentarz